Τραγικά τα νέα στη Λεμεσό αφού πέντε σπίτια κάηκαν ολοσχερώς στην συνοικία του Αγίου Νικολάου.
Δημοτικές κατοικίες οι οποίες έγιναν από την φιλολαϊκή και φιλεργατική πολιτική του Πλουτή Σέρβα και Κώστα Παρτασίδη, που δημιουργήθηκαν πριν -πάνω από 75 χρόνια- και που εξάντλησαν κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης προ πολλού.
Δεν γνωρίζουμε ακόμα τα αίτια της φωτιάς, ούτε έχουν σημασία. Σημασία έχει πως αφορούν μια συνοικία πολύ ιδιαίτερη, με πολλά από αυτά τα σπίτια (αν κανείς μπορεί να τα ονομάσει έτσι) να γίνονται απλά υποστατικά μέσα στα οποία πολλοί άνθρωποι διαβιούν σε συνθήκες μιας εποχής που θα έπρεπε να είχε ήδη παραγραφεί.
Το λυπηρό για το οποίο έχω ενημερωθεί επισκεπτόμενος το σημείο της φωτιάς, είναι πως οι 5 αυτές κατοικίες που σήμερα κάηκαν ολοσχερώς, δεν ήταν σε εκείνες που είχαν προτεραιότητα στέγασης στο σχέδιο που ετοιμάζει ο δήμος με τον ΚΟΑΓ και το μέλλον των κατοίκων τους είναι ξεκρέμμαστο. Η ανάγκη να δράσουμε άμεσα με στεγαστικο πλάνο, βοά πλέον.
Όμως αν θα μιλήσουμε για κοινωνική πρόνοια των ανθρώπων και συγκεκριμένα για στέγαση, στην εξίσωση πρέπει να μπει απαραίτητα ο όρος αξιοπρεπής και ποιοτική στέγαση! Η στέγη είναι βασικό δικαίωμα των ανθρώπων και η πολιτική που την αφορά δεν πρέπει να είναι χαμηλών λιπαρών, ούτε να γίνεται προκάτ σύνθημα χωρίς ποιοτικό περιεχόμενο. Η στεγαστική μας προσέγγιση δεν χωρά ελαφρότητα.
Τον τελευταίο καιρό βρέθηκα πολλές φορές στη συνοικία του Αγίου Νικολάου, σε μια ανάγκη καταγραφής των προβλημάτων της περιοχής. Μια συνοικία η οποία ενώ βρίσκεται στην κεντρική Λεμεσό, είναι αφημένη και ξεχασμένη από τις κοινωνικές πολιτικές για χρόνια.
Πάρκα που έχουν χρόνια να καθαριστούν και κατοικίες με κόσμο που ζει σε άθλιες συνθήκες, χωρίς προσβασιμότητα, πολλές φορές χωρίς δυνατότητα εξόδου από τα ίδια τους τα σπίτια. Πολυκατοικίες φτιαγμένες από αμίαντο, αν αυτό είναι κάτι που χωρά ο ανθρώπινος νους. Οι περισσότερες από τις κατοικίες έχουν στέγες από φύλλα αμιάντου, τα οποία βρίσκονται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων που διαμένουν στις δημοτικές κατοικίες Αγίου Νικολάου από το 1940, και η συσχέτιση τους με ασθένειες που παρουσίασαν δεν αξιολογήθηκε ποτέ σοβαρά. Ούτε η γενική κατασκευή των σπιτιών και το πώς αυτά αφέθηκαν ή έμπαιναν κάτω από το χαλί.
Σε καμία περίπτωση δεν εργαλειοποιώ τη σημερινή πυρκαγιά που άφησε 5 σπίτια άστεγα, ωστόσο ας σταθεί αφορμή, για να ανοίξουμε ένα πραγματικό διάλογο για, ναι, ψηλές απαιτήσεις σε ό,τι στο μέλλον θα δημιουργηθεί ως δημοτική, κοινωνική στέγαση.
Ό,τι προορίζεται να γίνει από τον ΚΟΑΓ ή τον Δήμο Λεμεσού, δεν πρέπει να πληρεί το κατώτατο επίπεδο διαβίωσης και τα φθηνότερα κριτήρια. Δεν κάνουμε χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν θα τους δώσουμε το ελάχιστον, δεν πρέπει να ξεκινάμε από τον συλλογισμό του «παρά τίποτε».
Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα Ευρωπαϊκά για το πώς δημιουργήθηκε δημοτική ή κοινωνική στέγη με ψηλά ποιοτικά και αισθητικά κριτήρια, και πώς έμπαιναν απαιτήσεις περιβαλλοντικές, κοινωνικές, ενσωμάτωσης και κυρίως συνοχής. Οι ομάδες πληθυσμών που δυσκολεύονται με τη στέγαση πρέπει να πάρουν μια τζούρα προοπτικής που δεν θα τους φέρεται σαν ο φτωχός συγγενής. Τα κοινωνικά μας αισθητήρια πρέπει να ανεβάσουν τον πήχη και να σουλουπώσουν τη διάκριση των ανισοτήτων.
Να μην φοβόμαστε τις λέξεις και να πούμε πως αν θα κάνουμε στεγαστική πολιτική, να μην την κάνουμε πασπαλίζοντας ανόρεκτα, φτηνιάρικα και δημιουργώντας νεόκοπα γκέτο. Η στεγαστική πολιτική πρέπει να κατευθύνεται στη δημιουργία ποιότητας ζωής. Λαμβάνοντας υπόψη πως η αγορά και οι τιμές των ενοικίων δεν αυτοσταθμίζονται αλλά κρίνονται από την υπόλοιπη ευρύτερη στεγαστική ανάπτυξη, ο δήμος πρέπει να παίξει σε αυτό, καθοριστικό και ρυθμιστικό ρόλο. Αλλιώς θα αφήσουμε τη Λεμεσό να εξελίσσεται σε μια πόλη όπου κάποια μικρή ελίτ περνά υπέροχα, ενώ στις συνοικίες οι υπόλοιποι θα δυσκολεύονται πάντα στο δικαίωμα τους να ζουν με σεβασμό – και όχι σαν αποδιοπομπαίοι. Αυτά από τον Υποψήφιο Αντιδήμαρχο Λεμεσού Δήμο Κάτση, στις τελευταίες ειδήσεις για την Κύπρο.